دوره پنکه های قدیمی و بی کلاس با سرو صدای زیاد و خطرناک به سر آمده محصولی که هم اکنون مشاهده میکنید جدید ترین تگنولوژی سال 2014 و طراحی اروپا میباشد
شرکت سازنده ثابت کرده این دستگاه قدرتی 5 برابر پنکه و دارای سیستم خنک کننده میباشد
مصرف کم دستگاه به همراه کیفیت فوق العاده بالا و گرید A+ قطعات باعث میشود این محصول سال های سال برای شما کار کند و شرکت وارد کننده یک سال گارانتی بدون قید شرط برای محصول داشته باشد
دیگر نیاز به نگرانی نیست این دستگاه جدید بر خلاف پنکه های سنتی که کاملاً خطرناک و پر سر و صدا بی کارا آمد بود دارای نمره 20 از 20 بابت امنیت بوده و هیچگونه خطری ندارند زیرا پره ندارند !
کافیست این دستگاه بی نظیر را سفارش داده درب منطل تحویل بگیرید سپس مبلغ را به مامور پست بپردازید و از آن پس باعث شگفتی مهمانان خانه خود شوید !!

زیبایی را به خانه خود بیاورید
کم مصرف ترین کولر دنیا با طراحی فوق العاده جذاب !!
بی خطر برای کودکان دلبند شما !
بی صــــــــــــــــدا

چرخش 180 درجه
تنظیم به طرف بالا و پایین
مصرف فقط 40 وات
به همراه ریموت کنترل فول آپشن
در طرح ها و رنگ های مختلف
ارتفاع 60 سانت پهنا 40 سانت وزن 2 کیلو گرم

طرح قلب و دایره

طرح استوانه

از زاویه دیگر

خرید اینترنتی پستی کولر بادی پنکه بدون پره

خرید محصول کولر بادی سل می :

برای خرید پس از کلیک روی دکمه خرید کالا و تکمیل فرم سفارش، ابتدا محصول یا محصولات مورد نظرتان را درب منزل یا محل کار تحویل بگیرید، سپس وجه کالا و هزینه ارسال را به مامور پست بپردازید. جهت مشاهده فرم خرید، روی دکمه زیر کلیک کنید.

158,000تومان

خرید پستی

ممه کریم - پسر عموی پدرم - جوانی روستایی و فوق العاده ساده بود .

اسمش محمد کریم بود ولی اهالی روستا ممه کریم صدایش می کردند و همین اسم از همان بچگی شده بود سوژه خنده ما ...

ممه کریم جوانی بود حدودا سی ساله که توی روستای ما چوپانی می کرد و پدرش که عموی پدرم می شد سال ها پیش به رحمت خدا رفته بود . بی اندازه ساده و خجالتی و گوشه گیر بود . اهل رفت و آمد و دید و بازدید هم نبود و کمی هم خنگ بازی های مخصوص خودش را داشت .

یادم هست وقتی خان عمو - بابای ممه کریم - به رحمت خدا رفت تابستان بود . من کلاس سوم بودم و ممه کریم هم با اینکه دو سال از من بزرگتر بود مثل من سوم دبستان بود .

مادر ممه کریم که زن دوم خان عمو بود بعد از سال خان عمو شوهر کرد و ممه کریم ماند خانه پدربزرگم . تابستان سال بعدش که من کلاس چهارم بودم ممه کریم هنوز کلاس سوم بود و بابا آورده بودش تهران تا شاید در کنار ما درس بخواند که نخواند و برگشت روستا پیش پدر بزرگم .

درس را ول کرد و از همان ده دوازده سالگی چوپانی می کرد و تمام عمرش را توی کوه و بیابان گذرانده بود . با اینکه یکی دو سال از من بزرگتر بود اما خیلی پیرتر و شکسته تر به نظر می آمد .

تا چند سال پیش که آقا بزرگ به رحمت خدا رفت ممه کریم پیش آنها زندگی می کرد . چند ماهی توی کوه بود و گوسفندها را ییلاق و قشلاق می کرد و هر چند ماه یکبار هم سری به آقا بزرگ می زد .

بعد از فوت آقاجان ممه کریم تک و تنها توی توی خانه قدیم آقا بزرگ زندگی می کرد . آقا جان خودش وصیت کرده بود که تا وقتی سر و سامان نگرفته بچه ها حق ندارند او را از خانه بیرون کنند .

داستان رفاقت من و ممه کریم هم از همینجا شروع شد . وقتهایی که با بچه ها مجردی می رفتیم طالقان بنده خدا مثل غلام حلقه به گوش در خدمت ما بود . چند بار هم که قبل از ازدواج با سیمین رفته بودیم روستا ،ممه کریم با اینکه خودش جا نداشت از سر رودرواسی شب را توی خانه نمانده بود و حسابی نمک گیر و شرمنده ام کرده بود . علاوه بر این حتی یکبار دم نزده بود که من همچین خبطی کرده ام که اگر بابا می فهمید غیر ممکن بود به خواستگاری سیمین برود.

آقا جان سرتان را درد نیاورم با وجود اینکه بعد از ازدواج من و سیمین عملا جز یکی دوبار ، دیگر ممه کریم را ندیده بودم ، ممه کریم انقدر به گردنم حق داشت که وقتی آن شب آخرهای اسفند مثل اجل معلق جلوی در خانه ام سبز شد و خواست برایش برادری کنم ، چند روزی توی خانه میزبانش باشم و مرخصی بگیرم و دکتر ببرمش ...

ماجرا از این قرار بود که ممه کریم بعد از سالها چوپانی انقدری پول جمع کرده بود که یک خانه نقلی توی روستا بخرد . گویا خاطرخواه دختر یکی از همشهری ها هم شده بود و قصد داشت که ازدواج کند . عمه ها که از خدایشان بود طبق وصیت آقاجان ممه کریم زودتر سر و سامان بگیرد برایش سنگ تمام گذاشته بودند و رفته بودند خواستگاری و همه چیز به خوبی و خوشی داشت ختم به خیر می شد که آزمایشات قبل از ازدواج مورد عجیبی را در ممه کریم نمایان ساخته بود .

من که اصطلاح علمی اش را نمی دانم اما گویا در عضو مورد نظر ممه کریم عیب و علتی بود که بایستی تحت درمان قرار می گرفت . بهداری روستا آدرس یک دکتر را در بیمارستان رجایی به او داده بودند و او هم از ترس آبروریزی شبانه خودش را رسانده بود تهران و به پاس رفاقت دیرینه ای که با من داشت یکراست دربست گرفته بود و دم خانه ما سبز شده بود .

قسمم داده بود که چیزی به هیچکس نگویم و من هم انصافا حرفی به کسی نگفتم . حتی سیمین هم نمی دانست که ممه کریم مشکلش چیست . فقط گفته بودم که کمی التهاب روده دارد و باید دکتر معاینه اش کند . خودم هم نمی دانم این التهاب روده را یک دفعه از کجایم درآوردم و به سیمین گفتم .

القصه دو روزی بود که صبح ها ممه کریم را تا در بیمارستان می رساندم و او هم می رفت برای عکس و آزمایش و روز سوم ملتمسانه از من خواست که من هم همراهش باشم .

می گفت : دکترش یک خانم است و او خجالت می کشد تنهایی برود پیش خانم دکتر .

این شد که مرخصی گرفتم و دست در دست ممه کریم رفتیم پیش خانم دکتر و خانم دکتر نگاهی به عکس ها و آزمایشات ممه کریم انداخت و گفت که از شانس خوب ما پروفسور جمالی که یکی از بهترین پزشکان دنیاست هر سال قبل از عید به ایران می آید و چون خانم دکتر شاگرد او بوده و با هم حشر و نشر دارند می تواند ما را به ایشان معرفی کند تا پروفسور هم در مورد مشکل ممه کریم نظر بدهد .

باقی ماجرا را هم که لابد می دانید . من و ممه کریم وارد اتاق پروفسور شدیم و ایشان به ممه کریم گفتند که شلوارش را در بیاورد و ممه کریم هم که شدیدا خجالتی بود مرا از اتاق بیرون انداخت . البته سوء تفاهم نشود . من هم تمایل چندانی به مشاهده موضوع نداشتم ولی خب چکار کنم ؟ یک آینه قدی بزرگ روبروی ممه کریم بود که همه چیز مثل روز از تویش معلوم بود .

آخرین تصاویری که دیدم از این قرار بود که ممه کریم داشت کمربندش را شل می کرد و آقای دکتر هم یک جفت دستکش دستش کرده بود و داشت خودش را برای معاینه آماده می کرد .

از اتاق که بیرون آمدم یکهو احساس ضعف کردم و یادم افتاد که از صبح کله سحر چیزی نخورده ام . رفتم به سمت بوفه بیمارستان و یک شیر کاکائو و کیک خریدم و مشغول خوردن شدم و همینطور توی راهروها مشغول قدم زدن بودم که در انتهای راهرو ازدحام جمعیت را دیدم . کمی که نزدیک تر شدم دیدم که همه آنها روپوش پزشکی به تن دارند و تازه متوجه شدم که دانشجوهای پزشکی هستند . دخترخانم ها و آقایان دکتر بعد از این ، در حالیکه با هم پچ پچ می کردند و در گوشی حرف می زدند گاهی روی کاغذ نکاتی را یادداشت می کردند و می زدند زیر خنده ...

در حالیکه به آرامی از کنارشان رد می شدم چشمم افتاد به محلی که همگی به آن زل زده بودند

و دهانم از تعجب باز ماند . کم مانده بود از شدت تعجب و خنده منفجر بشوم .

بیچاره ممه کریم اگر خبر داشت خودش را می کشت .

آینه بزرگ قدی توی اتاق پروفسور جمالی در حقیقت یک شیشه بزرگ رفلکس بود . یعنی از داخل مثل آینه بود ولی از بیرون شیشه . یک چیزی برای آموزش دانشجوهای پزشکی ...

من که از اصطلاحات علمی که بلغور می کردند چیزی سر در نمی آوردم اما می دیدم که ممه کریم بینوا لم داده بود روی صندلی و پاهایش را باز کرده بود . پروفسور جمالی با یک چوب بستنی داشت قسمت های مختلف عضو مورد نظر ممه کریم را برای دانشجوها توضیح می داد و ممه کریم بدبخت هم هاج و واج داشت توی آینه نگاه می کرد و از ماجرا سر در نمی آورد .

لابد پیش خودش می گفت این دکترها همه دیوانه هستند ....